یک)
بـه پیـکرۀ من شــریانت گــره خـورده سـت
پـس لهجۀ شعرم به زبانت گره خورده ست
قـلب تــو کجــا می زنـد امــــروز کـه قـلبــم
در هــرنفسـی با ضـربـانت گره خورده ست
جـا پـای تـو هر جـا بــروم دور و بَــرم هست
انگـار جهــانـم به جهـانت گــره خورده سـت
بـا اذن غــزلـهـــای تــو مـشـغــول نـمــــازم
تکبیــر و قنـوتم به اَذانـت گـره خورده سـت
پیغمبر این شهر تو هستی و عجب نیست
این شهر به چشم نگرانت گـره خورده ست
آنـطــور در آغــوشِ غــزل مسـت نـشـاطــی
آغـوش غــزل بـا هیجـانـت گـره خورده ســت
( شیرست و کمین این همه بازی مکن آهـو)*
مرگ تو در این بیشه به جانت گره خورده ست
*"شیرست و کمین این همه بازی مکن آهو / آماده حمله ست شکیبایی وحشی": استاد مسعود صادقی بروجردی
دو)
روزگـاریـست که از عـاطفـه ات بی خبــرم
و گـلی کـه نـفـسِ داغ تـو میــزد به ســرم
آسـمــانی شــده ای دورتـــر از لـــذت مـن
هیچ کس نیست به غیر از غزلت بال و پرم
شعـر تـو مــرز نــدارد بـه خـــدا در هستـی
به غزل هـای تو ، مـن ، از همه محتـاجتـرم
جاده ها گم شده دورِ خودشان می گشتند
من ولی گـم نشـدم ، بـا تو مگر همسفرم؟
پـا که جـا پــای تو بگذاشته ام افتـاده سـت
رودی از وسوســۀ وحشیِ گـل پشت سرم
هر چه در شهر جوانی بِکنم ترسی نیـست
مـی کنــد عـاطفــه پیـــر تـو ، صــرفنـظـــرم
پریسا حبیبی نیا